PIPAY Season 1 Episode 8
PEA PIE LOVES McCOY (Pipay’s First Heartbreak)
I believe in immortality for I wish to live with you ‘till eternity.
Sweet Pea, I love you! (P.S. Sapat na ba ang mahalin ka magpakailanpaman?)
~ McCoy
“Holy molly! Pea Pie, how can this be true?!”
Taranta ako nang makita kong hawak-hawak ng kaklase ko ang love letter na bigay sa’kin ni McCoy. Hindi ito maganda.
“Kitty, please! Promise me you’ll never say anything to Sir Leo about this. It does not concern me if he gets angry. I just don’t want to disappoint him.”
Pakiusap ko kay Kitty na huwag sabihin sa adviser namin ang tungkol sa amin ni McCoy. You heard it right, McCoy and I are MU (em-yu) as in ‘more understanding’. ‘Yung tipong kahit hindi kami mag-usap, alam namin kung ano ang iniisip ng bawat isa. Mas malakas pa kesa sa ESP (extra-sensory perception). Ramdam niya kung ano nararamdaman ko. Alam niya kung kelan ako nagkaka-goosebumps kapag naji-jerbaks na ako. Kaya pati na rin pag nauutot na ako, nakikita ko na siya ang unang magtatakip ng ilong sabay tingin at kindat sa’kin. Sweet ‘di ba. Huwag inggitera!
"Pie, don’t worry about me. Worry about the fact that no secret is hidden forever. If it goes out in the open, Sir will prosecute you in the way you’ll never like it. He’s deadly serious about his rule of criminalizing girlfriend-boyfriend thingy."
Nangilabot ako sa paalala ni Kitty. Oo, ganyan nga ang batas na ipinatutupad sa’min ng class adviser namin simula pa noong June. Siya ang Herodes at Hitler ng mga lovers! Anong alam daw namin sa love eh grade six pa lang kami. May yema pa daw kami sa labi.
"What do I do? I’m just so happy McCoy and I have this understanding. This is the best thing that has ever happened to me. So don’t tell me I’ve got it wrong."
Drama ko.
"I can easily get you wrong because you have not convinced me you know anything about love."
Pambabara sa'kin ni Kitty.
Poor you, Kitty. You know absolutely nothing, as in zero to the maximum highest level, about love. So let me enlighten you today and I will do the explaining in scientific way I can.
Naku, di ko alam kung kaya ko nga.
“Love happens when, between a pure covalent bond (boy) and a strongly ionic bond (girl), there is a gradual shift from one bond type to the other that is related to the differences in electron attraction between the bonded atoms. The ability of an atom to attract electrons in a bond is called its electronegativity (love) —the stronger an atom pulls electrons, the higher its electronegativity.”
Kaya nyo yun!
Oh yeah. I completely got you. But the problem starts when the strongly electronegative atoms (boy) tend to pull electrons away from less electronegative atoms (girl). That is why, bonds between atoms of more similar electronegativity take on a more covalent character (stupid action) and eventually become completely covalent (dumb).
Aba at nagmarunong ang kuting na’to. Eh kung gawin ko siyang siopao at ipakain kay Sir Leo.
Whatever! It seems like your brain is confined in a narrow test tube anyway!
Sabay kong pagtalikod sa kanya at lumakad palayo. Mali ang hadlangan akong magmahal. Kung ganun din lang, sana buksan na lang nila rib cage ko, hugutin ang puso ko, i-marinate sa oyster sauce, i-sautee sa kaunting olive oil, garlic at ginger, mag-sprinkle ng tinadtad na rosemary at parsley, sahugan ng celery at budburan ng Aji-ginisa. Ayan, may instant French chop suey na sila. Serve while hot. Wala na akong pakialam!
Pagkatapos kong kumain ng hapunan, agad akong pumasok sa kwarto. Magre-reply ako sa love letter ni McCoy sa’kin kanina. At nang biglang mag-ring cellphone ko. Message from McCoy.
Sa sobrang kilig ko, nagpa-tumbling tumbling ako sa kama hanggang sa nauntog ang ulo ko sa pader. Malakas! Nag-crack ‘yung semento sa pader. At para ma-ignore ko ang sakit, sabay kanta at sayaw ko na lang ng ‘Sumusunod sa galaw ko, sumusunod…’ habang ginagalaw ko ang hair ko.
At nang mahimasmasan ako, doon ko lang naalala na may text message pala sa’kin si McCoy.
“I’m afraid of what I’m gonna tell you tonight.”
Reply ko: “Oh please, you’re not gay, right?”
“Of course not. What I mean is…I’m not coming to school tomorrow.”
Naku ha. Tensed na ako. Reply ko: “You have dengue?! Is your fever on and off for two days now? That must be dengue.”
“I’m not sick.”
Eh ‘yun naman pala. Bakit hindi siya papasok bukas. Nagpapa-miss effect ata ang kolokoy na ito. Kaya reply ko: “I’m gonna miss you.”
“Same here. And I can’t bear it. Sweet Pea, I’m leaving!”
Eto na ang di ko maintindihan sa usapan namin. Textback ko: “What do you mean? Tell me straight as an arrow.”
“We are migrating to Canada. Goodbye Sweet Pea, Honey Pie, my one and only Pipay.”
Para akong binagsakan ng Jupiter at hinagupit ng asteroid belt! Ang sakit! Mas masakit pa kesa sa sakit tuwing magbubunot ako ng buhok sa kilikili at ilong.
I shed my tears like it rained cats and dogs! Tumayo ako at umiyak sa harapan ng salamin kasi mas masarap kaya na nakikita mo ang sarili sa salamin na umiiyak. Emote na emote. Feel na feel. Try nyo! Mas panalo ang pag-cry pag ganun ang set-up.
Naghalo ang mga luha ko sa dugo mula sa noo ko. Di ko napansin na nagka-facial mask na ako ng dugo.
Wala na akong pakiramdam sa sobrang sakit. Ngayon ko lang naaalala si Sir Leo kung bakit ayaw muna niya kaming mag-commit sa isang romantic relationship sa ganitong edad. ‘Di pa namin kaya in all aspects – emotionally, psychologically, dermatologically!
Ako si Pipay. Heartbroken. #
Tuesday, September 28, 2010
Friday, September 24, 2010
PIPAY Series Episode 7 PIPAY, THE STUDENT TEACHER
PIPAY Season 1 Episode 7
PIPAY, THE STUDENT TEACHER
Can you just stick your butt to your chair?!
Singhal ko kay Stephen. Ilang beses ko na siyang pinapaupo pero para naman siyang buntis na masakit ang balakang na palakad-lakad at naghihintay ng paghilab ng tiyan.
Bakit pa kasi ako pumayag na maging student-teacher dito sa grade two. Ni wala nga akong pasensiya sa mga maliliit kong kapatid tapos nandito ako.
You there, Angelyne! Swallow and finish what you are eating. Recess is an hour ago.
Nabigla siya na tinawag ko at na-conscious na pinagtinginan siya ng mga kaklase. Kaya walang nagawa ang pobre kundi lunukin ang kinakain. Twenty minutes na ako sa loob ng classroom pero wala pa akong nasisimulang lesson. Nauubos na oras ko kakasaway lang sa kanila. Para lang akong traffic enforcer sa EDSA, nagpu-pulis-patola sa mga batang ito.
Maya-maya pa, biglang nagkagulo sa may kanang bahagi ng classroom.
“Teacher Pie! Teacher Pie! Help! Angelyne cannot breathe.”
Nakita ko na sakal-sakal ni Angelyne ang sariling leeg habang tumitirik na ang kanyang mga mata at puti na lang nakikita sa kanyang eyeballs.
Aba at ang spoiled brat na ‘to, gumagawa pa ng eksena sa klase. Magsu-suicide, sa harapan ko pa! Napagalitan lang at hayun na ang self-hostage drama. Epek-epek niya.
Yeah, that’s right! You tighten it more! As if you will be successful taking your own life that way! You just tire up yourself because I have never seen anyone passing out with that method. Save your energy, I am not buying it!
Pangisay-ngisay na siya ngayon. Nag-level-up ng drama! Hindi na tama ’to. Ayoko ng pinapakitaan ng tantrums ha. Nagsisigawan na ang lahat, paniwalang-paniwala kay Angelyne sa pagsasakal sa sarili. Bentang-benta ang akting ng batang ito.
“Teacher Pie! Teacher Pie! Help her.”
Nahulog na sa upuan si Angelyn at mas lalo pang bumilis ang pagngisay nito. Halos hindi na makita ang puti ng kanyang mga mata. Namumutla na ang lips nito.
Teka nga at malapitan. Kung ‘di siya makuha sa santong paspasan, try ko sa santong batukan! Kaya pinaupo ko siya sa kanyang pagkakahandusay at, sa gigil ko nga, napalakas ang batok ko sa kanya!
Pak!
At biglang may tumalsik galing sa bibig niya – BUBBLE GUM!
Inaykupo! Wala akong hint na nabubulunan na pala siya!
Palakpakan ang lahat. Kita ko sa mga mata ng bata ang matinding paghanga sa ginawa ko! Bayani ang tingin nila sa akin. Pero ako, parang estatwa lang na nakaluhod. Gulat pa rin ako sa realization na tunay palang agaw-buhay na si Angelyne kanina. She could have died!
“Teacher Pie! Teacher Pie! Teacher Pie!” Nag-chant pa ang buong klase.
Siyang pagpasok ng tunay nilang Science teacher. Inaykupo! Kita niya na nakapalibot pa rin sa’kin ang lahat ng mga bata habang inaaalalayan ko si Angelyne sa kanyang paghinga.
“Wow, that’s a very engaging activity for your lesson! I cannot think of a better activity than that in presenting our lesson today about respiratory system. Kids, let’s give Little Teacher Pipay a big round of applause! Brilliant presentation of the lesson.” Puri sa akin ng kanilang Science teacher. Kung alam niya lang.
Palakpakan ulit ang lahat maliban kay Angelyne na putlang-putla pa rin.
“Before we let Teacher Pie leave us today, will you tell me what have you learned from your class with her?” Anak ng tepok na lamok! Patay kang Pipay ka!
Sumagot si Stephen na hindi na hinintay na tawagin pa ng teacher.
“First, I learned how to behave now, and that is to stick my butt to my chair at all times. Second, we have proven that when something blocks our throat, it will make us faint and can hardly breathe.”
Ako si Pipay. Isinusumpa ko na hindi ako magiging teacher paglaki ko. That’s too much of a job. Teachers, saludo ako sa inyong lahat. #
PIPAY, THE STUDENT TEACHER
Can you just stick your butt to your chair?!
Singhal ko kay Stephen. Ilang beses ko na siyang pinapaupo pero para naman siyang buntis na masakit ang balakang na palakad-lakad at naghihintay ng paghilab ng tiyan.
Bakit pa kasi ako pumayag na maging student-teacher dito sa grade two. Ni wala nga akong pasensiya sa mga maliliit kong kapatid tapos nandito ako.
You there, Angelyne! Swallow and finish what you are eating. Recess is an hour ago.
Nabigla siya na tinawag ko at na-conscious na pinagtinginan siya ng mga kaklase. Kaya walang nagawa ang pobre kundi lunukin ang kinakain. Twenty minutes na ako sa loob ng classroom pero wala pa akong nasisimulang lesson. Nauubos na oras ko kakasaway lang sa kanila. Para lang akong traffic enforcer sa EDSA, nagpu-pulis-patola sa mga batang ito.
Maya-maya pa, biglang nagkagulo sa may kanang bahagi ng classroom.
“Teacher Pie! Teacher Pie! Help! Angelyne cannot breathe.”
Nakita ko na sakal-sakal ni Angelyne ang sariling leeg habang tumitirik na ang kanyang mga mata at puti na lang nakikita sa kanyang eyeballs.
Aba at ang spoiled brat na ‘to, gumagawa pa ng eksena sa klase. Magsu-suicide, sa harapan ko pa! Napagalitan lang at hayun na ang self-hostage drama. Epek-epek niya.
Yeah, that’s right! You tighten it more! As if you will be successful taking your own life that way! You just tire up yourself because I have never seen anyone passing out with that method. Save your energy, I am not buying it!
Pangisay-ngisay na siya ngayon. Nag-level-up ng drama! Hindi na tama ’to. Ayoko ng pinapakitaan ng tantrums ha. Nagsisigawan na ang lahat, paniwalang-paniwala kay Angelyne sa pagsasakal sa sarili. Bentang-benta ang akting ng batang ito.
“Teacher Pie! Teacher Pie! Help her.”
Nahulog na sa upuan si Angelyn at mas lalo pang bumilis ang pagngisay nito. Halos hindi na makita ang puti ng kanyang mga mata. Namumutla na ang lips nito.
Teka nga at malapitan. Kung ‘di siya makuha sa santong paspasan, try ko sa santong batukan! Kaya pinaupo ko siya sa kanyang pagkakahandusay at, sa gigil ko nga, napalakas ang batok ko sa kanya!
Pak!
At biglang may tumalsik galing sa bibig niya – BUBBLE GUM!
Inaykupo! Wala akong hint na nabubulunan na pala siya!
Palakpakan ang lahat. Kita ko sa mga mata ng bata ang matinding paghanga sa ginawa ko! Bayani ang tingin nila sa akin. Pero ako, parang estatwa lang na nakaluhod. Gulat pa rin ako sa realization na tunay palang agaw-buhay na si Angelyne kanina. She could have died!
“Teacher Pie! Teacher Pie! Teacher Pie!” Nag-chant pa ang buong klase.
Siyang pagpasok ng tunay nilang Science teacher. Inaykupo! Kita niya na nakapalibot pa rin sa’kin ang lahat ng mga bata habang inaaalalayan ko si Angelyne sa kanyang paghinga.
“Wow, that’s a very engaging activity for your lesson! I cannot think of a better activity than that in presenting our lesson today about respiratory system. Kids, let’s give Little Teacher Pipay a big round of applause! Brilliant presentation of the lesson.” Puri sa akin ng kanilang Science teacher. Kung alam niya lang.
Palakpakan ulit ang lahat maliban kay Angelyne na putlang-putla pa rin.
“Before we let Teacher Pie leave us today, will you tell me what have you learned from your class with her?” Anak ng tepok na lamok! Patay kang Pipay ka!
Sumagot si Stephen na hindi na hinintay na tawagin pa ng teacher.
“First, I learned how to behave now, and that is to stick my butt to my chair at all times. Second, we have proven that when something blocks our throat, it will make us faint and can hardly breathe.”
Ako si Pipay. Isinusumpa ko na hindi ako magiging teacher paglaki ko. That’s too much of a job. Teachers, saludo ako sa inyong lahat. #
Wednesday, September 22, 2010
PIPAY Series Episode 6 (PIPAY CONFRONTS BULLIES)
PIPAY Season 1 Episode 6
PIPAY CONFRONTS BULLIES
Break it down! Break it down!
Sigaw ko habang tinatakbo ko ang dalawang batang kinikwelyuhan at hawak-hawak ang isang batang mas maliit kaysa sa kanila.
Back off or you will bleed profusely in the next hours! I will make you pick up your incisors and molars everywhere while you gargle your own blood! Mother forbid me, I can do that if you will not leave that poor boy alone!
Takot din akong makialam pero umakyat ang adrenalin hanggang hypothalamus ko at pati na insulin sa liver ko. Pati na pala estrogen at progesterone ko. Galit ako sa mga bullies! ‘Di ko kayang manahimik at tingnan lang silang manakit ng iba. Never in my presence. This is my crusade, my advocacy, my battlecry! (Anong panamá ni Gabriela Silang!) I will annihilate them all.
“What do you think you are saying?” Tumigil sila at hinarap ako sabay tanong sa’kin. Umiiyak na yung batang binu-bully nila. Aba, at ako pa ang tinanong ng mga ito.
Don’t you dare feel like you are doing a saintly act with that boy! I’ve seen enough. Your rancorousness ends here, right now. Nip in the bud, fellas!
No turning back. Kailangan kong tapusin ang sinimulan ko sa kanila.
“Who are you?!” Pasigaw na tanong sa’kin ng isang bully. Umiiyak pa rin ang kawawang batang na-bully. My heart bleeds for him. (Arte!)
Excusez-moi! You don’t need to know exactly who I am just for you to figure out that what you are doing right now is beyond inhumane, appalling, horrendous, unspeakable act of malevolence! Do you feel stronger if you pick on weak ones? I doubt it’s a good way of power tripping.
Mas bumilog mga mata nila sa mga sinabi ko. Silang tatlo. Kaya parang naramdaman ko na may mali sa pinasok kong eksena. I can’t figure it out yet. Pero ramdam ko semplang ang abot ko dito.
Imbes na patulan pa ako, bigla na lang silang tatlo nagsagutan sa harapan ko.
Bully 1: “Who is this clueless iguana?”
Bully 2: “Just a nameless monkey with the face of an ogre.”
The Boy (being bullied): “An untamed primate who is ready to kick your butts for me.”
Biglang parang sinaniban ako ng lahat ng hayop sa kagubatan sa sobrang galit ko nang tinawag akong clueless iguana, nameless monkey at untamed primate!
Thou shall not call me on those names. You have just brought out the animal instinct in me. Grrrrrr! Oink! Oink! Eek, Eek! Yabada-badoo! Croook! Croook! Wit, wit, wit! Awoooooooohhhh!
“Imba! Tarzan won’t be coming to your rescue because Jane is having a baby today! Hahahaha!”
Maya-maya pa, may papalapit na isang babae sa amin.
“What is this fiasco here? Kendrick, Cedric, why is Derek crying? Why can’t you get along well?”
“Kendrick and Cedric take the cake you bake for they say it is a fake cake you make but they lick and give it to geek Jake the said fake cake. What a heck!” Pasagot na tongue twister ni Derek habang humihikbi pa.
Ano daw?! Magkakapatid sila? Away sa baon lang? This is the trick. Ito nga ang hinihintay kong semplang ko.
At bigla akong binalingan ng mommy nila. Sabay nagtanong.
“And who is this girl? I heard you, boys, squabbling with her. Oh, I should say sorry for whatever encounter you’ve had with my boys.” Ambait ni mamita.
Ayan! Naku, baka isumbong ako ng mga ito na pakialamera ako. Baka isumbong nila ako na pinagbantaan ko sila na magmumumog sila ng dugo habang namumulot sila ng kanilang mga ngipin. Kasi naman ‘tong si Derek, ‘di pa nya sinabi sa’kin na away-magkakapatid lang pala ‘yun.
I’m Pipay, a ventriloquist of animal sounds. No harm done. I need to go, if you’ll excuse me.
Kumaripas ako ng takbo na walang lingun-lingon. I barked up the wrong bark of the tree again. Pakialamera! Pakialamera de primera! Sabagay, ang nasa isip ko lang naman ay tigilang saktan ng dalawa ang kawawang bata. I’m just a concerned citizen. Pero ‘yun nga, semplang de kalembang!
“People easily hurt others because we have forgotten that we belong to each other.” ~ Mother Teresa
Ako si Pipay. I hate bully. #
PIPAY CONFRONTS BULLIES
Break it down! Break it down!
Sigaw ko habang tinatakbo ko ang dalawang batang kinikwelyuhan at hawak-hawak ang isang batang mas maliit kaysa sa kanila.
Back off or you will bleed profusely in the next hours! I will make you pick up your incisors and molars everywhere while you gargle your own blood! Mother forbid me, I can do that if you will not leave that poor boy alone!
Takot din akong makialam pero umakyat ang adrenalin hanggang hypothalamus ko at pati na insulin sa liver ko. Pati na pala estrogen at progesterone ko. Galit ako sa mga bullies! ‘Di ko kayang manahimik at tingnan lang silang manakit ng iba. Never in my presence. This is my crusade, my advocacy, my battlecry! (Anong panamá ni Gabriela Silang!) I will annihilate them all.
“What do you think you are saying?” Tumigil sila at hinarap ako sabay tanong sa’kin. Umiiyak na yung batang binu-bully nila. Aba, at ako pa ang tinanong ng mga ito.
Don’t you dare feel like you are doing a saintly act with that boy! I’ve seen enough. Your rancorousness ends here, right now. Nip in the bud, fellas!
No turning back. Kailangan kong tapusin ang sinimulan ko sa kanila.
“Who are you?!” Pasigaw na tanong sa’kin ng isang bully. Umiiyak pa rin ang kawawang batang na-bully. My heart bleeds for him. (Arte!)
Excusez-moi! You don’t need to know exactly who I am just for you to figure out that what you are doing right now is beyond inhumane, appalling, horrendous, unspeakable act of malevolence! Do you feel stronger if you pick on weak ones? I doubt it’s a good way of power tripping.
Mas bumilog mga mata nila sa mga sinabi ko. Silang tatlo. Kaya parang naramdaman ko na may mali sa pinasok kong eksena. I can’t figure it out yet. Pero ramdam ko semplang ang abot ko dito.
Imbes na patulan pa ako, bigla na lang silang tatlo nagsagutan sa harapan ko.
Bully 1: “Who is this clueless iguana?”
Bully 2: “Just a nameless monkey with the face of an ogre.”
The Boy (being bullied): “An untamed primate who is ready to kick your butts for me.”
Biglang parang sinaniban ako ng lahat ng hayop sa kagubatan sa sobrang galit ko nang tinawag akong clueless iguana, nameless monkey at untamed primate!
Thou shall not call me on those names. You have just brought out the animal instinct in me. Grrrrrr! Oink! Oink! Eek, Eek! Yabada-badoo! Croook! Croook! Wit, wit, wit! Awoooooooohhhh!
“Imba! Tarzan won’t be coming to your rescue because Jane is having a baby today! Hahahaha!”
Maya-maya pa, may papalapit na isang babae sa amin.
“What is this fiasco here? Kendrick, Cedric, why is Derek crying? Why can’t you get along well?”
“Kendrick and Cedric take the cake you bake for they say it is a fake cake you make but they lick and give it to geek Jake the said fake cake. What a heck!” Pasagot na tongue twister ni Derek habang humihikbi pa.
Ano daw?! Magkakapatid sila? Away sa baon lang? This is the trick. Ito nga ang hinihintay kong semplang ko.
At bigla akong binalingan ng mommy nila. Sabay nagtanong.
“And who is this girl? I heard you, boys, squabbling with her. Oh, I should say sorry for whatever encounter you’ve had with my boys.” Ambait ni mamita.
Ayan! Naku, baka isumbong ako ng mga ito na pakialamera ako. Baka isumbong nila ako na pinagbantaan ko sila na magmumumog sila ng dugo habang namumulot sila ng kanilang mga ngipin. Kasi naman ‘tong si Derek, ‘di pa nya sinabi sa’kin na away-magkakapatid lang pala ‘yun.
I’m Pipay, a ventriloquist of animal sounds. No harm done. I need to go, if you’ll excuse me.
Kumaripas ako ng takbo na walang lingun-lingon. I barked up the wrong bark of the tree again. Pakialamera! Pakialamera de primera! Sabagay, ang nasa isip ko lang naman ay tigilang saktan ng dalawa ang kawawang bata. I’m just a concerned citizen. Pero ‘yun nga, semplang de kalembang!
“People easily hurt others because we have forgotten that we belong to each other.” ~ Mother Teresa
Ako si Pipay. I hate bully. #
PIPAY Series Episode 5 (PIPAY BLUSHED)
PIPAY Season 1 Episode 5
PIPAY BLUSHED
Ang gaaaanda ko!
Nakatingin siya sa’kin. Nangangamatis na ang mukha ko sa sobrang pagba-blush. Pipisik-pisik pa akong parang catfish na dinakma sa putik. Goshness, ganito ba ako kaganda? Haba ng split-ends ko!
Papalapit siya sa’kin. Pa’no ba ‘to? Pa’no ako ngingiti? Ano sasabihin ko?
“Pipay”, tawag niya kasi nakayuko ako na kunwari ‘di ko alam na papalapit siya sa’kin. Ang sarap sa pandinig ko ang pagkakatawag niya sa pangalan ko. Umakyat lahat ng dugo ko sa pisngi ko kaya naman parang puwet lang na nagka-allergy at namula.
Not my intention to be rude with you but all the seats here are already taken. If you’ll excuse me, I’m better off alone.
Pagtataboy ko sa kanya kahit mag-isa lang ako sa canteen table. Ito ang drama ko kasi hindi ko talaga alam kung ano sasabihin ko. At isa pa, ayaw ko na siyang mas lumapit pa kasi kakautot ko lang ng bonggang-bongga. Para akong La Mesa Dam na nagpakawala ng malaking volume ng tubig. Ganito ako pag kinikilig – umuutot!
Biglang kumunot ang noo niya. Di ko alam kung dahil ‘dun sa sinabi ko o naamoy niya ang itlog, longganisa, bagoong at sibuyas sa ought-taught ko. Pero imposible naman na ‘di pa niya naaamoy yun kasi ako nga para na akong mahahatsing! Ang lakas ng tama, talo pa ang durog na paminta! Para pa ngang kumapit pa sa mga kurtina at pader ang amoy.
“Can I ask you something?” Tanong niya sa’kin sabay ngiti na parang nagmo-model ng toothpaste. Bulagta ako sa killer smile niya. Shocks! Inlababo na’ko.
What about? Pataray kong tanong ko sa kanya.
“Of course it’s not about your favorite food because I exactly know it’s egg, native sausage, and fish sauce with onions.” Sabi niya habang ako naman ay aligaga sa kakapaypay ng malaking folder na parang nagbubugaw ng langaw na wala naman. Amoy na amoy pa kasi. Sabi ko sa’yo eh, kumapit pati sa balat ko ang amoy. Parang kaamoy ko na ang isang kusinang walang exhaust fan.
“Can I have Danielle’s number? She’s your friend, right?” Ah ganun. May kailangan pala siya sa’kin at number pa ng kaibigan ko. Para akong binuhusan ng malamig na asido. I am flustered. From kilig, bigla akong nakaramdam ng nginig. Kairita. Nasayang ang kilig moments ko kanina.
Do I look like a telephone directory to you? Mind you, I’m not even her personal assistant. If you really want to know her number, then, I can give you the landline of her mom’s office. Dial BANTAY BATA 163 and the line will connect straight to her and simply ask from her.
Bitter! Mas mapait pa ako sa ampalaya at apdo ngayon. Akalain mo ‘yun, hindi ako ang feel niya! Napautot pa ako sa kilig kanina tapos heto at hinihingi niya number ng kaibigan ko.
“Just as I expected, you are really tough. How about you give me your mobile number? Because that’s what I will ask from Danielle when I text her.”
You won’t have it in million years! Ever! Never! In your dreams! Not a chance! By no means! Not in the slightest! Duh!
Pagtataray ko sa kanya sabay alis at iniwanan ko siya. Ramdam ko ang sayad ng buhok ko sa sahig na parang nagwawalis ng dumi sa dinadaanan ko. Lalong dumami split-ends ko. Ganda ko, friend! Sey mo.
Nilingon ko siya bago pa ako tuluyang lumabas ng pinto ng canteen. Nakatingin pa siya sa’kin na mukhang kinikilig. Kaya hayun, tatlong mahahabang ought-taught ang pinakawalan ko. Major major kilig to the maximum super highest level na ito.
Ako si Pipay na crush pala ni Makoy. #
PIPAY BLUSHED
Ang gaaaanda ko!
Nakatingin siya sa’kin. Nangangamatis na ang mukha ko sa sobrang pagba-blush. Pipisik-pisik pa akong parang catfish na dinakma sa putik. Goshness, ganito ba ako kaganda? Haba ng split-ends ko!
Papalapit siya sa’kin. Pa’no ba ‘to? Pa’no ako ngingiti? Ano sasabihin ko?
“Pipay”, tawag niya kasi nakayuko ako na kunwari ‘di ko alam na papalapit siya sa’kin. Ang sarap sa pandinig ko ang pagkakatawag niya sa pangalan ko. Umakyat lahat ng dugo ko sa pisngi ko kaya naman parang puwet lang na nagka-allergy at namula.
Not my intention to be rude with you but all the seats here are already taken. If you’ll excuse me, I’m better off alone.
Pagtataboy ko sa kanya kahit mag-isa lang ako sa canteen table. Ito ang drama ko kasi hindi ko talaga alam kung ano sasabihin ko. At isa pa, ayaw ko na siyang mas lumapit pa kasi kakautot ko lang ng bonggang-bongga. Para akong La Mesa Dam na nagpakawala ng malaking volume ng tubig. Ganito ako pag kinikilig – umuutot!
Biglang kumunot ang noo niya. Di ko alam kung dahil ‘dun sa sinabi ko o naamoy niya ang itlog, longganisa, bagoong at sibuyas sa ought-taught ko. Pero imposible naman na ‘di pa niya naaamoy yun kasi ako nga para na akong mahahatsing! Ang lakas ng tama, talo pa ang durog na paminta! Para pa ngang kumapit pa sa mga kurtina at pader ang amoy.
“Can I ask you something?” Tanong niya sa’kin sabay ngiti na parang nagmo-model ng toothpaste. Bulagta ako sa killer smile niya. Shocks! Inlababo na’ko.
What about? Pataray kong tanong ko sa kanya.
“Of course it’s not about your favorite food because I exactly know it’s egg, native sausage, and fish sauce with onions.” Sabi niya habang ako naman ay aligaga sa kakapaypay ng malaking folder na parang nagbubugaw ng langaw na wala naman. Amoy na amoy pa kasi. Sabi ko sa’yo eh, kumapit pati sa balat ko ang amoy. Parang kaamoy ko na ang isang kusinang walang exhaust fan.
“Can I have Danielle’s number? She’s your friend, right?” Ah ganun. May kailangan pala siya sa’kin at number pa ng kaibigan ko. Para akong binuhusan ng malamig na asido. I am flustered. From kilig, bigla akong nakaramdam ng nginig. Kairita. Nasayang ang kilig moments ko kanina.
Do I look like a telephone directory to you? Mind you, I’m not even her personal assistant. If you really want to know her number, then, I can give you the landline of her mom’s office. Dial BANTAY BATA 163 and the line will connect straight to her and simply ask from her.
Bitter! Mas mapait pa ako sa ampalaya at apdo ngayon. Akalain mo ‘yun, hindi ako ang feel niya! Napautot pa ako sa kilig kanina tapos heto at hinihingi niya number ng kaibigan ko.
“Just as I expected, you are really tough. How about you give me your mobile number? Because that’s what I will ask from Danielle when I text her.”
You won’t have it in million years! Ever! Never! In your dreams! Not a chance! By no means! Not in the slightest! Duh!
Pagtataray ko sa kanya sabay alis at iniwanan ko siya. Ramdam ko ang sayad ng buhok ko sa sahig na parang nagwawalis ng dumi sa dinadaanan ko. Lalong dumami split-ends ko. Ganda ko, friend! Sey mo.
Nilingon ko siya bago pa ako tuluyang lumabas ng pinto ng canteen. Nakatingin pa siya sa’kin na mukhang kinikilig. Kaya hayun, tatlong mahahabang ought-taught ang pinakawalan ko. Major major kilig to the maximum super highest level na ito.
Ako si Pipay na crush pala ni Makoy. #
PIPAY Series Episode 4 (PIPAY, THE VIPER-HATER)
PIPAY Season 1 Episode 4
PIPAY, THE VIPER-HATER
Aaaaayyyyyyyyyyyyyy! Aaaaayyyyyyyyyyyyyy! Aaaaayyyyyyyyyyyyyy!
Sobrang tili ko nang hagisan ako ng maliit na ahas ni Danielle! Sa pagsisigaw ko, para akong baliw na hindi napainom ng gamot sa tamang oras. Kakahiya. Akala mo, nag-u-audition ako para sa isang play na ang role ay si Sisa Ang Baliw! Oh my gulay na amoy gaas! Di ko alam kung pano ako napautot nang di sinasadya na may kasamang, alam mo na…peanut butter!
Vous êtes comme une grenouille avec des yeux de l'autruche!
Kayo na lang ang mag-research sa translation. Ganyan ako pag nabibigla. Nagpi-French language! Di ko alam kung bakit.
How could you…
Hindi ko madugtungan ang sasabihin ko dahil nanginginig pa ako sa takot. Nilapitan ko ang humagis sa’kin ng ahas. Namutla rin siya dahil ‘di niya ini-expect na ganun katindi ang reactions ko. Hindi nga siya tumawa kahit pa nakita niya akong parang sumayaw ng tinikling habang nagma-macarena nang matapakan ko ang ahas!
“Sorry. I didn’t know you have irrational fear of snakes.” Apologetic sya.
Irrational? You call it irrational? Well, the last time I checked Encarta Dictionaries from my laptop, irrational means illogical, unreasonable, crazy, ridiculous, silly, absurd, groundless! Do you think it’s unreasonable for me to be afraid of vipers?
Heto na naman ako pag galit – spokening dollars!
Naku! Nanggigil pa ako sa kanya in major major way nang gamitin niya ang word na irrational. Akala niya di ko alam yung word na ‘yun. Hmmm…di lang pocket dictionary ang inuunan ko ngayon. Inuunan ko na pati na rin ‘yung laptop ko para ma-absorb ko ‘yung words from Encarta Dictionaries na installed dito.
“Well, snakes are just like big worms.” Dagdag pa niya.
Snakes are big worms. Are you nuts? Sabi ko, sabay naaalala ko na may peanut butter pala sa…oh my!
“I’m sorry again.”
Nairita pa ako sa pag-sorry niya. What is sorry if the harm has been done? Tinalikuran ko siya para pumunta ng CR.
Where’s the john? (International meaning: Where is the comfort room?) Tanong ko sa janitor na nasalubong ko.
“Turn to the right, second door.” Sosyal na instruction sakin ng janitor. Lupet! Naintindihan niya tanong ko at sumagot siya in English. At heto pa, British accent ang lolo mo. Parang laking London pero ang alam ko Tondo lang siya. London. Tondo. Magkatunog. Kaya pala.
Lahat ata talaga ng tao dito sa new school ko ay English-speaking. Ang chika nga, may multa daw mga janitors pag nahuli silang nagsasalita na hindi English. Considered one-day absent ‘yun.
“Dispose of your tissue napkins and toiletress properly, will you?” Paalala sa’kin ng janitress sa loob ng CR.
Opo. Di naman ako dugyot eh. Pairita kong sagot sa kanya. Anong akala niya sa’kin!
“Pardon? ‘Can’t understand you. Are you speaking German, Russian or something?”
Buwelta sa’kin ng ingleserang janitress.
Oh. I mean, I’m not filthy either. I know how to discard my junks. Anak ng patong panot ang ulo.
‘Di ako makapaniwala na ka-sparring ko sa English ang isang janitress. Siguro dahil takot na makaltasan sa sweldo kaya major major ang pag-English. Sa sobrang galing niya, pwede siyang i-make over at isali sa Miss Universe. Sigurado, masasagot niya ang anumang major major question.
“Good to hear that. So, how will you discard your junks?” Usisa pa niya.
You mean this tissue paper? Sabay pakita ko sa kanya ng tissue paper na ginamit ko sa pagpunas ng peanut butter sa ano ko.
“Yeah. Nothing less.”
Well, I can chew this here in front of you. Patutsada ko sa kanya. Kakairita na eh.
“Disgusting! Soothe yourself.” Sabay labas ng CR. Ang arte!
Haay naku! Makalabas na nga.
Paglabas ko ng CR, nakita kong hinihintay pala ako ni Danielle. Nginitian niya ako.
“Friends?” Tanong niya sakin pagkahawak ng kamay ko. Gulat pa rin ako. She wants me as her friend. Tango lang ang isinagot ko.
What a day! Di ko akalaing magkakaroon ako ng kaibigan dahil naipakita ko ang isang kahinaan ko. At para sa’kin, it’s true friendship kapag tanggap ng kaibigan mo lahat ng tungkol sa’yo.
Ako si Pipay. Irrational.
PIPAY, THE VIPER-HATER
Aaaaayyyyyyyyyyyyyy! Aaaaayyyyyyyyyyyyyy! Aaaaayyyyyyyyyyyyyy!
Sobrang tili ko nang hagisan ako ng maliit na ahas ni Danielle! Sa pagsisigaw ko, para akong baliw na hindi napainom ng gamot sa tamang oras. Kakahiya. Akala mo, nag-u-audition ako para sa isang play na ang role ay si Sisa Ang Baliw! Oh my gulay na amoy gaas! Di ko alam kung pano ako napautot nang di sinasadya na may kasamang, alam mo na…peanut butter!
Vous êtes comme une grenouille avec des yeux de l'autruche!
Kayo na lang ang mag-research sa translation. Ganyan ako pag nabibigla. Nagpi-French language! Di ko alam kung bakit.
How could you…
Hindi ko madugtungan ang sasabihin ko dahil nanginginig pa ako sa takot. Nilapitan ko ang humagis sa’kin ng ahas. Namutla rin siya dahil ‘di niya ini-expect na ganun katindi ang reactions ko. Hindi nga siya tumawa kahit pa nakita niya akong parang sumayaw ng tinikling habang nagma-macarena nang matapakan ko ang ahas!
“Sorry. I didn’t know you have irrational fear of snakes.” Apologetic sya.
Irrational? You call it irrational? Well, the last time I checked Encarta Dictionaries from my laptop, irrational means illogical, unreasonable, crazy, ridiculous, silly, absurd, groundless! Do you think it’s unreasonable for me to be afraid of vipers?
Heto na naman ako pag galit – spokening dollars!
Naku! Nanggigil pa ako sa kanya in major major way nang gamitin niya ang word na irrational. Akala niya di ko alam yung word na ‘yun. Hmmm…di lang pocket dictionary ang inuunan ko ngayon. Inuunan ko na pati na rin ‘yung laptop ko para ma-absorb ko ‘yung words from Encarta Dictionaries na installed dito.
“Well, snakes are just like big worms.” Dagdag pa niya.
Snakes are big worms. Are you nuts? Sabi ko, sabay naaalala ko na may peanut butter pala sa…oh my!
“I’m sorry again.”
Nairita pa ako sa pag-sorry niya. What is sorry if the harm has been done? Tinalikuran ko siya para pumunta ng CR.
Where’s the john? (International meaning: Where is the comfort room?) Tanong ko sa janitor na nasalubong ko.
“Turn to the right, second door.” Sosyal na instruction sakin ng janitor. Lupet! Naintindihan niya tanong ko at sumagot siya in English. At heto pa, British accent ang lolo mo. Parang laking London pero ang alam ko Tondo lang siya. London. Tondo. Magkatunog. Kaya pala.
Lahat ata talaga ng tao dito sa new school ko ay English-speaking. Ang chika nga, may multa daw mga janitors pag nahuli silang nagsasalita na hindi English. Considered one-day absent ‘yun.
“Dispose of your tissue napkins and toiletress properly, will you?” Paalala sa’kin ng janitress sa loob ng CR.
Opo. Di naman ako dugyot eh. Pairita kong sagot sa kanya. Anong akala niya sa’kin!
“Pardon? ‘Can’t understand you. Are you speaking German, Russian or something?”
Buwelta sa’kin ng ingleserang janitress.
Oh. I mean, I’m not filthy either. I know how to discard my junks. Anak ng patong panot ang ulo.
‘Di ako makapaniwala na ka-sparring ko sa English ang isang janitress. Siguro dahil takot na makaltasan sa sweldo kaya major major ang pag-English. Sa sobrang galing niya, pwede siyang i-make over at isali sa Miss Universe. Sigurado, masasagot niya ang anumang major major question.
“Good to hear that. So, how will you discard your junks?” Usisa pa niya.
You mean this tissue paper? Sabay pakita ko sa kanya ng tissue paper na ginamit ko sa pagpunas ng peanut butter sa ano ko.
“Yeah. Nothing less.”
Well, I can chew this here in front of you. Patutsada ko sa kanya. Kakairita na eh.
“Disgusting! Soothe yourself.” Sabay labas ng CR. Ang arte!
Haay naku! Makalabas na nga.
Paglabas ko ng CR, nakita kong hinihintay pala ako ni Danielle. Nginitian niya ako.
“Friends?” Tanong niya sakin pagkahawak ng kamay ko. Gulat pa rin ako. She wants me as her friend. Tango lang ang isinagot ko.
What a day! Di ko akalaing magkakaroon ako ng kaibigan dahil naipakita ko ang isang kahinaan ko. At para sa’kin, it’s true friendship kapag tanggap ng kaibigan mo lahat ng tungkol sa’yo.
Ako si Pipay. Irrational.
PIPAY Series Episode 3 (PIPAY, THE PRESIDENT)
PIPAY Season 1 Episode 3
PIPAY, THE PRESIDENT
I move to close the nomination. Bigla agad kong sabi bago pa maka-nominate ang seatmate ko.
“I second the motion.” Chorus ng buong klase.
Masama bang i-nominate ang sarili ko? It shows leadership skills, determination and sincerity. I want to lead this class. Bakit ko pa iisipin kung anong sasabihin nila sa akin. I can nominate myself. AKO NA RIN ANG NAG-NOMINATE SA MGA MAGIGING KALABAN KO. Siyempre, ako na rin ang nag-close ng nomination. Mautak ‘to noh.
Tulad ng tunay na halalan sa pulitika, pinag-speech kaming tatlong nominees. Nauna na ang dalawa at ako ang huli. Halos maihi ako habang pinapakinggan ko ang pagkumbinsi nila sa mga classmates namin para iboto sila. Namali ata ako ng piniling mga kalaban. Pinili ko ‘yung dalawa kasi nakita kong may shadow teachers sila. Nakupo! Maling game plan. Pa’no naman, kung mag-English sila, parang one week pa lang sila dito sa Pilipinas. Piece of cake sa kanila ang mag-English. Habang sa’kin, piece of sweet potato. Kamote! Nangangamote.
Kaya nung ako na, parang biglang dumaloy ang lahat ng dugo ko pababa sa talampakan ko. Parang akala mo na-marinate sa suka ang lips ko ng isang linggo. Kaya kailangan kong gumawa ng paraan.
Dalawang buwan mula ngayon ay ipagdiriwang natin ang Linggo ng Wika. (Segwey ko.)
Kaya marapatin ninyong gamitin ko ang maharlikang Tagalog at ipagbunyi ang dangal ng ating lahi. Ako ang inyong lingkod, Felipa Canates tumatakbo bilang …
Nagsipalakpakan mga inglesera kong classmates kahit ‘di pa ako tapos mag-speech. Akala mo nakarinig sila ng foreign language. At saka nag-chant na sinisigaw ang pangalan ko.
“Felipa! Canates! Felipa! Canates”
Nabanguhan at nasarapan ako sa pagkakasigaw nila ng pangalan ko. Dinig ko: Tinapa! Kamatis!
Kaya hayun, tagumpay ang lahi ko. Ako ang na-elect na class president. Sa sumunod na part ng election, ako na ang nag-preside.
Bukás na ang palapag sa pagpili ng aking dakilang alalay. (English translation: The floor is now open for vice-president.)
Walang nagtaas ng kamay at nag-nominate. ‘Di ko alam kung bakit. Anong masama sa sinabi ko? Mali ba ang pag-Tagalog ko sa linyang ‘yun? Pa’no ba dapat? ‘Kaw nga.
At biglang tumayo si Annoying Orange.
“Mr. President, we begin to doubt your ability in leading this class. Thus, I move that you, Mr. President, will be removed from the position.”
Nagpanting ang tenga ko sa narinig ko. Ako si Pipay, walang inaatrasan. Kung English ang binato nila sa’kin, English din ang ipapamumog ko sa kanila. I don’t just back up, I mean, back down, without a fight. Maraming nadagdag sa vocabulary ko simula nang mag-unan ako ng dictionary last week kaya dudurugin ko sila sa verbal fight.
On what reasons? Is it with my inability to express myself well in English? Tanong ko sa kanila. Naginginig pati baba ko sa gigil.
“That’s one but we have several reasons.”
I’m sorry to hear that. But don’t you realize that I am a legitimate elected official and only impeachment can make me removed from my office. Be sure you know that what you are doing is constitutional because I know my rights. I am assured of the status quo if you cannot present the prima facie of the case you are building up against me. And I will bet my unproductive ovary when I say that you will fail bringing me down to your level. I am spitting fire right now because this is the biggest injustice I have experienced in my life.
Laglag panga nila sa interpolation ko. It’s blood everywhere! It’s massacre performed by me, Pipay. Noseblood sila sa Miriamic speech ko.
Standing ovation ang lahat except kay Annoying Orange. Nagkamali siya ng paraan ng pagsisibak sa’kin sa pwesto. I was provoked. Kung ‘di nya ako ginalit, ‘di ko kayang mag-English ng ganun. Buti di niya alam yun.
Natapos din namin ang election. Ngunit malaking bagay ang natuklasan ko sa sarili ko. Kaya ko palang ipaglaban ang sarili ko sa mga inglesera kong classmates. Kaya mamayang gabi, dalawang layers na ng dictionaries ang gagawin kong unan – Merriam-Webster at Oxford Dictionary.
“No one can make you feel inferior without your consent.” Sabi yan ni Eleanor Roosevelt.
Ako si Pipay. Transferree. Class president.
PIPAY, THE PRESIDENT
I move to close the nomination. Bigla agad kong sabi bago pa maka-nominate ang seatmate ko.
“I second the motion.” Chorus ng buong klase.
Masama bang i-nominate ang sarili ko? It shows leadership skills, determination and sincerity. I want to lead this class. Bakit ko pa iisipin kung anong sasabihin nila sa akin. I can nominate myself. AKO NA RIN ANG NAG-NOMINATE SA MGA MAGIGING KALABAN KO. Siyempre, ako na rin ang nag-close ng nomination. Mautak ‘to noh.
Tulad ng tunay na halalan sa pulitika, pinag-speech kaming tatlong nominees. Nauna na ang dalawa at ako ang huli. Halos maihi ako habang pinapakinggan ko ang pagkumbinsi nila sa mga classmates namin para iboto sila. Namali ata ako ng piniling mga kalaban. Pinili ko ‘yung dalawa kasi nakita kong may shadow teachers sila. Nakupo! Maling game plan. Pa’no naman, kung mag-English sila, parang one week pa lang sila dito sa Pilipinas. Piece of cake sa kanila ang mag-English. Habang sa’kin, piece of sweet potato. Kamote! Nangangamote.
Kaya nung ako na, parang biglang dumaloy ang lahat ng dugo ko pababa sa talampakan ko. Parang akala mo na-marinate sa suka ang lips ko ng isang linggo. Kaya kailangan kong gumawa ng paraan.
Dalawang buwan mula ngayon ay ipagdiriwang natin ang Linggo ng Wika. (Segwey ko.)
Kaya marapatin ninyong gamitin ko ang maharlikang Tagalog at ipagbunyi ang dangal ng ating lahi. Ako ang inyong lingkod, Felipa Canates tumatakbo bilang …
Nagsipalakpakan mga inglesera kong classmates kahit ‘di pa ako tapos mag-speech. Akala mo nakarinig sila ng foreign language. At saka nag-chant na sinisigaw ang pangalan ko.
“Felipa! Canates! Felipa! Canates”
Nabanguhan at nasarapan ako sa pagkakasigaw nila ng pangalan ko. Dinig ko: Tinapa! Kamatis!
Kaya hayun, tagumpay ang lahi ko. Ako ang na-elect na class president. Sa sumunod na part ng election, ako na ang nag-preside.
Bukás na ang palapag sa pagpili ng aking dakilang alalay. (English translation: The floor is now open for vice-president.)
Walang nagtaas ng kamay at nag-nominate. ‘Di ko alam kung bakit. Anong masama sa sinabi ko? Mali ba ang pag-Tagalog ko sa linyang ‘yun? Pa’no ba dapat? ‘Kaw nga.
At biglang tumayo si Annoying Orange.
“Mr. President, we begin to doubt your ability in leading this class. Thus, I move that you, Mr. President, will be removed from the position.”
Nagpanting ang tenga ko sa narinig ko. Ako si Pipay, walang inaatrasan. Kung English ang binato nila sa’kin, English din ang ipapamumog ko sa kanila. I don’t just back up, I mean, back down, without a fight. Maraming nadagdag sa vocabulary ko simula nang mag-unan ako ng dictionary last week kaya dudurugin ko sila sa verbal fight.
On what reasons? Is it with my inability to express myself well in English? Tanong ko sa kanila. Naginginig pati baba ko sa gigil.
“That’s one but we have several reasons.”
I’m sorry to hear that. But don’t you realize that I am a legitimate elected official and only impeachment can make me removed from my office. Be sure you know that what you are doing is constitutional because I know my rights. I am assured of the status quo if you cannot present the prima facie of the case you are building up against me. And I will bet my unproductive ovary when I say that you will fail bringing me down to your level. I am spitting fire right now because this is the biggest injustice I have experienced in my life.
Laglag panga nila sa interpolation ko. It’s blood everywhere! It’s massacre performed by me, Pipay. Noseblood sila sa Miriamic speech ko.
Standing ovation ang lahat except kay Annoying Orange. Nagkamali siya ng paraan ng pagsisibak sa’kin sa pwesto. I was provoked. Kung ‘di nya ako ginalit, ‘di ko kayang mag-English ng ganun. Buti di niya alam yun.
Natapos din namin ang election. Ngunit malaking bagay ang natuklasan ko sa sarili ko. Kaya ko palang ipaglaban ang sarili ko sa mga inglesera kong classmates. Kaya mamayang gabi, dalawang layers na ng dictionaries ang gagawin kong unan – Merriam-Webster at Oxford Dictionary.
“No one can make you feel inferior without your consent.” Sabi yan ni Eleanor Roosevelt.
Ako si Pipay. Transferree. Class president.
PIPAY Series Episode 2 (THE KID, THE RODENT, AND ME PIPAY)
PIPAY Series Episode 2
The Kid, the Rodent and Me, Pipay
Araay ko!
Ang sakit ng leeg ko. Pa’no ba naman, pinilit ako ng mom na gawing unan ang isang malaking dictionary para daw madagdagan ang vocabulary ko. Hmmp, kinuha lang nya kasi unan ko para ipagamit sa bago naming kuting. Di niya alam mas malalaki pa ang mga daga dito sa bahay kaya maya-maya lang niyan tiba-tiba ang mga rodents na yun.
Wait!
Ano daw? What did I just say? Did you hear that? RODENTS. Ano ‘yun? Bigla na lang lumabas ang word na’to from my tonsilitis. Tsk, tsk, tsk. Di kaya epektibo ‘yung pag-unan ko ng dictionary? Sa tingin mo?
Humanda sa’kin ang mga Inglera kong classmates na ‘yun. Level-up na’to. Upgraded. Enhanced. Promoted. Expanded. Fortified with iron. ISO Approved. Jalal Certified. In short, pwede na akong mag-inarte!
Kaya excited akong pumasok sa school. Pagtapat ko ng gate, kasabay kong pumasok ang isang grade one pupil na umiiyak dahil ayaw niyang ibigay ang hawak-hawak niyang pet. Gusto nya itong isama sa loob ng classroom. Bratinella! She is screaming on top of her voice! Pwede siyang gamiting fire alarm ng school. Kaya walang nagawa ‘yung parents nya kundi payagan siyang dalhin ito. Iniwanan siya ng fetcher niya sa lobby kasi sobrang aga pa at closed pa ang mga classrooms.
Habang nakaupo kami malapit sa isa’t isa, nakita ko kung ano ang pet nya. Daga! Duh, kelan pa naging pet ang daga. At kinulayan nya lang ito ng brown at white. ‘Kala niya, di na ako madidiri dun. Hello, ang daga, daga! Kulayan mo pa man ito ng rainbow, daga pa rin ‘yun.
Maya-maya pa, nakikita kong sinisipat-sipat nya ako habang haplos-haplos niya ang daga. Kadiri talaga. At nagulat na lang ako nang kinausap niya ako.
“Hey, egghead.” Umpisa sa’kin ng grade one pupil na katabi ko.
I was startled and got offended. Kaya sabi ko, Don’t you dare call me HEY! Minsan pinapatulan ko ang ‘di ko ka-level para maiba naman.
Pero parang hindi niya naramdaman na nagalit ako.
“Say hi to Ratatuille.” Sabi niya habang inuutusan nya akong batiin ang daga. Cool pa siya.
Nakuuu! Pag nagagalit pa naman ako, straight English ang tira ko. Never mind na ng subject-verb agreement o kaya proper syntax, object complement, figure of speech, and tenses of verbs.
How dare you have the audacity to insinuate that I could tolerate such a despicable insolence of a diminutive scrap of humanity such as you! Naku, sa sobrang gigil at diin ko sa mga salita ko, nakuha kong i-recite yung buong linyang yun in one breathing! Medyo kinapos nga ako ng hininga. Hirap kaya, try mo! ‘Wag na, ‘di mo kaya.
Siguro naman, nagulat ko na sya.
“Really? Whatever.” Anak ng patong panot ang ulo. At sumasagot pa ang kutong lupa na’to. Sana pala ‘di ko na lang pinatulan.
You are such a spoiled brat with a spoiled rat from a soiled mat under the cot of a fat cat! Enough of this. Nag-tounge twister na ako. Meaning, galit na talaga ako.
“This is hamster, loser.” Sabay kuha ng bag niya at umalis papuntang classroom niya.
I was left frozen. Frigid, fragmented, frosty. I learned my lesson.
I should have talked to that kid better than I did. ‘Kala ko kasi kaya ko siyang sindakin ng mga English ko. I barked up at the wrong bark of the tree.
Ako si Pipay. Transferree.
The Kid, the Rodent and Me, Pipay
Araay ko!
Ang sakit ng leeg ko. Pa’no ba naman, pinilit ako ng mom na gawing unan ang isang malaking dictionary para daw madagdagan ang vocabulary ko. Hmmp, kinuha lang nya kasi unan ko para ipagamit sa bago naming kuting. Di niya alam mas malalaki pa ang mga daga dito sa bahay kaya maya-maya lang niyan tiba-tiba ang mga rodents na yun.
Wait!
Ano daw? What did I just say? Did you hear that? RODENTS. Ano ‘yun? Bigla na lang lumabas ang word na’to from my tonsilitis. Tsk, tsk, tsk. Di kaya epektibo ‘yung pag-unan ko ng dictionary? Sa tingin mo?
Humanda sa’kin ang mga Inglera kong classmates na ‘yun. Level-up na’to. Upgraded. Enhanced. Promoted. Expanded. Fortified with iron. ISO Approved. Jalal Certified. In short, pwede na akong mag-inarte!
Kaya excited akong pumasok sa school. Pagtapat ko ng gate, kasabay kong pumasok ang isang grade one pupil na umiiyak dahil ayaw niyang ibigay ang hawak-hawak niyang pet. Gusto nya itong isama sa loob ng classroom. Bratinella! She is screaming on top of her voice! Pwede siyang gamiting fire alarm ng school. Kaya walang nagawa ‘yung parents nya kundi payagan siyang dalhin ito. Iniwanan siya ng fetcher niya sa lobby kasi sobrang aga pa at closed pa ang mga classrooms.
Habang nakaupo kami malapit sa isa’t isa, nakita ko kung ano ang pet nya. Daga! Duh, kelan pa naging pet ang daga. At kinulayan nya lang ito ng brown at white. ‘Kala niya, di na ako madidiri dun. Hello, ang daga, daga! Kulayan mo pa man ito ng rainbow, daga pa rin ‘yun.
Maya-maya pa, nakikita kong sinisipat-sipat nya ako habang haplos-haplos niya ang daga. Kadiri talaga. At nagulat na lang ako nang kinausap niya ako.
“Hey, egghead.” Umpisa sa’kin ng grade one pupil na katabi ko.
I was startled and got offended. Kaya sabi ko, Don’t you dare call me HEY! Minsan pinapatulan ko ang ‘di ko ka-level para maiba naman.
Pero parang hindi niya naramdaman na nagalit ako.
“Say hi to Ratatuille.” Sabi niya habang inuutusan nya akong batiin ang daga. Cool pa siya.
Nakuuu! Pag nagagalit pa naman ako, straight English ang tira ko. Never mind na ng subject-verb agreement o kaya proper syntax, object complement, figure of speech, and tenses of verbs.
How dare you have the audacity to insinuate that I could tolerate such a despicable insolence of a diminutive scrap of humanity such as you! Naku, sa sobrang gigil at diin ko sa mga salita ko, nakuha kong i-recite yung buong linyang yun in one breathing! Medyo kinapos nga ako ng hininga. Hirap kaya, try mo! ‘Wag na, ‘di mo kaya.
Siguro naman, nagulat ko na sya.
“Really? Whatever.” Anak ng patong panot ang ulo. At sumasagot pa ang kutong lupa na’to. Sana pala ‘di ko na lang pinatulan.
You are such a spoiled brat with a spoiled rat from a soiled mat under the cot of a fat cat! Enough of this. Nag-tounge twister na ako. Meaning, galit na talaga ako.
“This is hamster, loser.” Sabay kuha ng bag niya at umalis papuntang classroom niya.
I was left frozen. Frigid, fragmented, frosty. I learned my lesson.
I should have talked to that kid better than I did. ‘Kala ko kasi kaya ko siyang sindakin ng mga English ko. I barked up at the wrong bark of the tree.
Ako si Pipay. Transferree.
PIPAY Series Episode 1 (PIPAY'S FIRST DAY HIGH)
PIPAY Episode 1
Pipay’s First Day High
Mom, I’m home!
‘Naaay! At walang sumasagot.
Hello, anybody home?
Siguro di nila alam ako ‘to, kasi pa-English-English pa ako. Eh kasi naman mga Englisera na ang kaklase ko ngayon. Ang saya nga eh, andami ko ng friends kahit first day ko pa lang sa Peladelpiya Hayskul. Pero miss ko na agad BFFs ko na naiwan ko sa Mababang Paaralan ng Brgy. Maudo. Well ok lang, astig naman mga bago kong classmates dito sa Maynila. At heto pa, sobrang gagaling ng mga teachers ko dito. Di tulad ng mga dati kong teachers doon, magagaling lang bumato ng chalk at eraser at tsaka magbenta ng ice candy at yema sa amin. Minsan nga ako pa ang pinagtitinda eh. Dito? My teachers are teaching outside the … circle…box…circle…box circle.
Biglang galing ko nga sa English. Pero di naman major major nang magaling. Ngayon ngang maghapon, andami kong natutunan. Lessons are in HOTS, as in higher order thinking skills.
Una kong subject, Civics. Noseblood agad ako. Ibang klase. Argumentation and debate ang drama ng mga kaklase ko. Meron isa dun, bratatat talaga, parang si Miriam Santiago ang bibig. Katakot. Tameme ako. Maya-maya pa, biglang tanong ng teacher ko, “What’s the big idea?”
Shocks! Ako lang ang hindi nagtaas ng kamay. Kaya nagtaas na rin ako sabay wish na huwag akong matawag. Aba, at ako pa ang tinawag. Anak ng shawarma naman, oh, oh. Da big idea is… I don’t have any idea. Eh wala eh. Pure English kasi sila kanina sa debate. Kaya punas ng punas lang ako ng dugo sa ilong ko.
Di ko nga maintindihan kung bakit Capteyn ang tawag nila sa Civics teacher namin. Hindi pala, Captain. Kasi naman ang alam ko lang, major. Major, major.
Sumunod na pumasok, Langguweyj teacher namin. Hindi pala, Language. Biglang galing ko talaga noh.
Pinagbasa kami isa-isa. I eat all the fettusini pasta from the big bawl.
Biglang sigaw ng teacher ko “What? Read again.” Basa ulit ako, I eat all the fettusayni from the big bawl.
“Again!” Sabi nya. Di ko talaga ma-pronounce ng tama yung fettusini, fettusayni. Buti naman nag-volunteer yung kaklase kong tinatawag nilang Annoying Orange.
I eat all the fettucini from the big bowl. Fine. Kayo na ang magaling. Fettucini pala yun. Pinaarte ko na nga yung pagbasa ng bowl, bawl, namali pa ako. Pero tingnan nyo naman, I’m learning… big time.
I eat all the fettucini from the big bawl. Mas gusto ko bawl. Spokening dollars na talaga ako.
Kanina nga narinig ako sa canteen ng directress namin na nagsasalita ng Tagalog. Sabi nya sakin “Speak English.” Sabi ko, “Yes, mam.” Tanong nya sakin, “What did you have for lunch?” Nanginig ako. Di ko alam yung English ng sitaw at tinapang galunggong. Kaya sabi ko, I eat all the fettucini from the big bawl. “And the dessert?”, pahabol niya. Anak ng pagong na pakitong-kitong, ano ba ang English ng yema? Alam nyo ba? Kaya sabi ko na lang, “Oh, it’s fettucini, very yummy.”
Science time. Ang gara ng textbook namin. Glossy kung glossy. At Singaporean ang standard kaya Singaporean dollars naman ang tag price. Biglang pasok ng teacher namin, “Our laboratory works today are dissecting bacteria and slicing atoms.” Hala, saan ako huhuli ng bacteria at pupulot ng atoms? Buti na lang binulungan ako ng seatmate ko, “It’s just a microscopic joke.”
Dumating ang CL class. “Recite Psalm 23.” The Lord is my shepherd, I shall not be in want. Wow, ni-recite ng mga kaklase ko ang pagkahaba-habang yun. Love, love, love, love! Di ko kaya yun in million years.
Pero alam mo ba napagalitan ako sa isang subject. Sa Filipino. Bakit? Aba, alam na alam ko yung sagot sa tanong ng teacher ko. Ano ang simuno? Biglang taas agad ako ng kamay. Sagot ko, “Ang simuno is the one being talked about.” Di ba ang galing ko na nga mag-English pero nagamit ko naman sa Filipino subject namin. But the point is I’m learning.
First day ko kanina na magkaroon ng Chinese class. Lao shr, tsao fan, bati ko sa teacher ko. Sobrang tutok talaga ako sa klase namin. Aba, this is my chance to learn a foreign language. Tinanong ako ng seatmate ko kung anong Chinese words ang alam ko. Hmmm, minamaliit ako nito ha. Kaya sabi ko, di lang Chinese words, buong kanta pa. Sinampolan ko nga. A-butchikik, ik-ik-ik. Bubuchichang, chiririkungkwayla, a-butchikik, ik-ik-ik. Tameme sila.
Last subject namin yung peyborit ko. Math. Mental computation. Gary spent P2 million from the fund of P5 million. How much is left in the fund? Patay! Di ko kaya ‘to sa mental tapos ako tinawag. I was taken aback. I thought I am good, I am splendid, I am supercallifragilisticexpialidocius! Chadrikabandaranaikekumaratunga! I wanna eat fetuccini right now. From a big bawl.
“Sir, I can’t do it. In millions na kasi eh tapos mental computation pa.”
Five million minus two million. Sige nga, ikaw nga. Mental lang ha.
Hay naku, matawag nga ulit ang mga tao dito sa bahay.
Mom? Where’s the john?
“Anooo?” At andito lang pala ang mom.
Where’s the john?
“Hay naku, andyan lang yan! Bukas hindi ka na papasok ha?”
Why, oh why, Mother?
“Andami mo nang nalalaman.”
Mother, you can never can tell … over my dead fingernails. #
Pipay’s First Day High
Mom, I’m home!
‘Naaay! At walang sumasagot.
Hello, anybody home?
Siguro di nila alam ako ‘to, kasi pa-English-English pa ako. Eh kasi naman mga Englisera na ang kaklase ko ngayon. Ang saya nga eh, andami ko ng friends kahit first day ko pa lang sa Peladelpiya Hayskul. Pero miss ko na agad BFFs ko na naiwan ko sa Mababang Paaralan ng Brgy. Maudo. Well ok lang, astig naman mga bago kong classmates dito sa Maynila. At heto pa, sobrang gagaling ng mga teachers ko dito. Di tulad ng mga dati kong teachers doon, magagaling lang bumato ng chalk at eraser at tsaka magbenta ng ice candy at yema sa amin. Minsan nga ako pa ang pinagtitinda eh. Dito? My teachers are teaching outside the … circle…box…circle…box circle.
Biglang galing ko nga sa English. Pero di naman major major nang magaling. Ngayon ngang maghapon, andami kong natutunan. Lessons are in HOTS, as in higher order thinking skills.
Una kong subject, Civics. Noseblood agad ako. Ibang klase. Argumentation and debate ang drama ng mga kaklase ko. Meron isa dun, bratatat talaga, parang si Miriam Santiago ang bibig. Katakot. Tameme ako. Maya-maya pa, biglang tanong ng teacher ko, “What’s the big idea?”
Shocks! Ako lang ang hindi nagtaas ng kamay. Kaya nagtaas na rin ako sabay wish na huwag akong matawag. Aba, at ako pa ang tinawag. Anak ng shawarma naman, oh, oh. Da big idea is… I don’t have any idea. Eh wala eh. Pure English kasi sila kanina sa debate. Kaya punas ng punas lang ako ng dugo sa ilong ko.
Di ko nga maintindihan kung bakit Capteyn ang tawag nila sa Civics teacher namin. Hindi pala, Captain. Kasi naman ang alam ko lang, major. Major, major.
Sumunod na pumasok, Langguweyj teacher namin. Hindi pala, Language. Biglang galing ko talaga noh.
Pinagbasa kami isa-isa. I eat all the fettusini pasta from the big bawl.
Biglang sigaw ng teacher ko “What? Read again.” Basa ulit ako, I eat all the fettusayni from the big bawl.
“Again!” Sabi nya. Di ko talaga ma-pronounce ng tama yung fettusini, fettusayni. Buti naman nag-volunteer yung kaklase kong tinatawag nilang Annoying Orange.
I eat all the fettucini from the big bowl. Fine. Kayo na ang magaling. Fettucini pala yun. Pinaarte ko na nga yung pagbasa ng bowl, bawl, namali pa ako. Pero tingnan nyo naman, I’m learning… big time.
I eat all the fettucini from the big bawl. Mas gusto ko bawl. Spokening dollars na talaga ako.
Kanina nga narinig ako sa canteen ng directress namin na nagsasalita ng Tagalog. Sabi nya sakin “Speak English.” Sabi ko, “Yes, mam.” Tanong nya sakin, “What did you have for lunch?” Nanginig ako. Di ko alam yung English ng sitaw at tinapang galunggong. Kaya sabi ko, I eat all the fettucini from the big bawl. “And the dessert?”, pahabol niya. Anak ng pagong na pakitong-kitong, ano ba ang English ng yema? Alam nyo ba? Kaya sabi ko na lang, “Oh, it’s fettucini, very yummy.”
Science time. Ang gara ng textbook namin. Glossy kung glossy. At Singaporean ang standard kaya Singaporean dollars naman ang tag price. Biglang pasok ng teacher namin, “Our laboratory works today are dissecting bacteria and slicing atoms.” Hala, saan ako huhuli ng bacteria at pupulot ng atoms? Buti na lang binulungan ako ng seatmate ko, “It’s just a microscopic joke.”
Dumating ang CL class. “Recite Psalm 23.” The Lord is my shepherd, I shall not be in want. Wow, ni-recite ng mga kaklase ko ang pagkahaba-habang yun. Love, love, love, love! Di ko kaya yun in million years.
Pero alam mo ba napagalitan ako sa isang subject. Sa Filipino. Bakit? Aba, alam na alam ko yung sagot sa tanong ng teacher ko. Ano ang simuno? Biglang taas agad ako ng kamay. Sagot ko, “Ang simuno is the one being talked about.” Di ba ang galing ko na nga mag-English pero nagamit ko naman sa Filipino subject namin. But the point is I’m learning.
First day ko kanina na magkaroon ng Chinese class. Lao shr, tsao fan, bati ko sa teacher ko. Sobrang tutok talaga ako sa klase namin. Aba, this is my chance to learn a foreign language. Tinanong ako ng seatmate ko kung anong Chinese words ang alam ko. Hmmm, minamaliit ako nito ha. Kaya sabi ko, di lang Chinese words, buong kanta pa. Sinampolan ko nga. A-butchikik, ik-ik-ik. Bubuchichang, chiririkungkwayla, a-butchikik, ik-ik-ik. Tameme sila.
Last subject namin yung peyborit ko. Math. Mental computation. Gary spent P2 million from the fund of P5 million. How much is left in the fund? Patay! Di ko kaya ‘to sa mental tapos ako tinawag. I was taken aback. I thought I am good, I am splendid, I am supercallifragilisticexpialidocius! Chadrikabandaranaikekumaratunga! I wanna eat fetuccini right now. From a big bawl.
“Sir, I can’t do it. In millions na kasi eh tapos mental computation pa.”
Five million minus two million. Sige nga, ikaw nga. Mental lang ha.
Hay naku, matawag nga ulit ang mga tao dito sa bahay.
Mom? Where’s the john?
“Anooo?” At andito lang pala ang mom.
Where’s the john?
“Hay naku, andyan lang yan! Bukas hindi ka na papasok ha?”
Why, oh why, Mother?
“Andami mo nang nalalaman.”
Mother, you can never can tell … over my dead fingernails. #
Subscribe to:
Posts (Atom)