PIPAY SERIES Episode 10 PIPAY AUDITIONS

PIPAY SERIES Episode 10
Pipay Auditions
(Episode’s Central Theme: Self-Image)

“I’m not coming with you, Danielle!”

“Of course you do. I’ve already signed you up.”

Hila-hila ako ni Danielle papuntang Speech and Theater Arts Club room.

“You are putting me in a very outlandish predicament. I can’t be a cast of any school play. Audience will disgust the show with me around, I must tell you.”

Pagmamatigas ko.

“Don’t say that. I’ll be there for you every step of the way. For you to feel better, why not look into the cast of New Directions at Glee? And you will see what I mean.”

Si Danielle ang lead cast ng Christmas musical play namin para sa December. Matalino, maganda, articulate. She’s a walking perfection. Samantalang ako, nasa kabilang spectrum. Hindi matalino, witty lang. Hindi maganda, carry lang. Hindi articulate, keme lang.

Minsan nga naiisip ko, kaya ‘ata ako ang piniling maging kaibigan ni Danielle para mas maging obvious na maganda talaga siya. Para may comparison ang mga tao. Beauty and the Beast. Siya ang beauty. Sino ang Beast?

Nasa may pinto na kami ng Speech and Theater Arts Club room at pwersahan talaga akong pinapapasok ng kaibigan ko. And I start feeling bad for myself. Kaya di ko na nakayanan ang emotions ko.

“I feel so ugly when I’m with you. It hurts…always. I can’t be your friend anymore.” Binalibag ko ang kamay niya para bitawan niya ako.

“That’s not fair.” Shocked si Danielle sa ginawa ko.

“It doesn’t matter when it’s true.” (Author’s Note: I love this punchline of Pipay.)

“Come on Pipay! You are so out of reason here. I love you as my friend because you are the person I want to be. Brave, outspoken, funny. How could you suspect me of those horrendous things? I’m your friend and I’m not using you for my self-gain. Sorry for making you less though that is never ever been my intention.”

Umiiyak na siya. Umaalog ang baba niya habang nagsasalita. Bigla tuloy akong naawa sa kanya.

“You don’t need to be deep, darling. Just be pretty. That’s what you are good at.”(Author’s Note: This is a million-dollar worth of a remark.) Sarcastic kong banat pa sa kanya.

“I have a crush on McCoy. But to who was he attracted with? It’s with you. So stop using against me my being pretty, which I’m so guilty with, because we all know it’s irrelevant. I do not gain much with it. It’s just a face!”

Natameme ako. Hindi dahil ngayon ko lang nalaman na crush pala niya si McCoy. Kundi dahil narinig ko mula pa sa bibig ni Danielle na ang pagiging maganda niya ay irrelevant. It’s just a face. That’s a big statement.

“I envy you. Just so you know. You have this personality I completely desire for. Funny, witty, strong-willed. You are a walking perfection. How can you not appreciate yourself?”

“Sorry.” ‘Yun lang at bigla ko siyang nilapitan at niyakap.

“Bravo! Bravo! What a dialogue for a simple audition! Wow, you nailed it. Totoong-totoo ang eksena n’yo ha.” Sabi ni Sir Joe habang pumapalakpak pagkatapos naming i-deliver ang inihandang scene para sa auditon ko sa musical play.

Sobrang tinulungan ako sa preparations ni Danielle para rito. Siya ang nag-conceptualize ng buong eksena. Buti nga iniba niya ‘yung naunang plano kasi dapat duduraan ko muna siya sa mukha at hahambalusin n’ya naman ako ng Louis Vuitton bag n’ya na may malaking bakal sa handle.

“You’re in, Pipay. Officially.” Sabi sa’kin ni Sir Joe sabay nakipag-high five sa’kin.

“What will be my character at the Christmas musical?” Tanong ko agad. Sana ako ang supporting cast ni Danielle.

“You will be the Snowman.” Walang gatol na sabi ni Sir Joe sabay alis.

Wow. Pagkatapos ko ng ganung audition kanina? This is a joke, right?

Ako si Pipay. Snowman. Or Snowgirl. Brrrrrr!

PIPAY SERIES Episode 9 Pipay and Doray, The Exploder

PIPAY SERIES Episode 9
Pipay and Doray, The Exploder

“Pipaaaaay, nasaan ka ba?”

“Why, oh, why Mother?!” Taranta akong lumabas ng kuwarto.

“Tingnan mo nga itong ginagawa ng kapatid mo. Pinu-floor wax na ni Doray ang sahig natin ng tae niya.”

Nakita ko ngang nag-yellow ang gitnang bahagi ng aming sala. At nandoon sa gitna ang aking kapatid na si Doray, nagpa-slide-slide, ngiting-ngiti at masaya pang pumapalakpak. Para siyang maduming biik na nagpagulong-gulong sa putik.

“What am I gonna do here?”

“Pa-gonna-gonna ka pa dyan. Paganahin mo kaya utak mo. Kung gusto mo, gamitin mo lahat ng English words na alam mo para malinis lang ‘yang kapatid mo.” Pasinghal na utos sa’kin ni Inang Mom.

“Come here, shobe. Stop sucking your thumb for a moment.” Naku, nagfi-finger-licking-good na ang kapatid ko. Halos hindi ko siya malapitan.

“Anak ka ng panis na laway, Pipay. Lapitan mo siya kung hindi, hay naku, gagawin kong floor polisher ‘yang mukha mo dyan sa sahig na’ yan para malinis lang ‘yan.”

Naiintindihan ko naman si Inang Mom kung bakit lagi siyang galit. Pagod lang sa lahat ng gawain sa loob ng bahay pagkatapos na lumayas ang katulong namin. Hindi malinaw kung bakit umalis si Yaya Loring pero sabi niya dahil daw kay Doray. ‘Yun lang sabi niya.

Pero kilala ko ang kapatid ko. Mabait si Doray. At may malaki kami nitong sekreto. Alam niyo ba, hindi alam ng mga tao sa loob ng bahay na madaldal si Doray. Hindi kasi siya dumadaldal ‘pag nandyan sina Inang Mom at Tatay Pop.

“This is an unspeakable atrocity, little sistah. You have exploded your dung so magnanimously all over the place. Gross, repugnant, hideous, vile, abhorrent activity of yours! Eeew!”

Dinala ko siya sa banyo at inilubog sa tub, nag-bubble bath siya. In farness, ito ‘yung gusto kong moments namin. BFFs kaya kami ‘di tulad ng ibang magkakapatid na may tinatawag na sibling rivalry. Madali akong mag-open up sa kanya. At heto pa, ang galing-galing na rin niyang mag-English kasi palagi ko siyang tinuturuan.

“Shobe, I don’t wanna go to school anymore. I don’t belong there. It’s horrendous, preposterous and supercallifragilisticexpialidocious there!” Bulalas ko sa kanya habang ini-scrub ko back niya.

“Why oh why Atchie?” Tanong niya sa’kin sabay blow ng bubbles sa mukha ko.

“Everybody’s good in my class. Every day is a competition that I must endure. And I keep on hearing from our teachers ‘Go Big or Go Home. It’s suffocating. It’s getting into my nerves. ‘Can’t take it anymore.”

“Oh, that’s it?” Buwelta niya sa’kin na para bang sobrang irrelevant lang ang sentiments ko.

“Yes, and do you think I am beside the point?”

“No. What I mean is, you must feel blessed you belong in that particular class. Excellence is better to be a nurtured group culture than self-habit. ”

Gets nyo? Lalim ng kapatid ko, noh. ‘Yan ang secret namin ni Doray. Na isa siyang genius! Over-the-top ang kanyang aptitude sa linguistics and vocabulary skills.
Kaya nga hindi na si Doray napag-uutusan ni Inang Mom na bumili sa tindahan. Pa’no kasi, laging wala siyang nabibili. Alam n’yo ba kung bakit? Pakinggan natin kung pa’no siya bumili sa tindahan:

Doray: “Madame, will you please give a set of steamed, headless fishes soaked in tomato juice, garnished with tropical chili, stuck in a pressure-sealed container?”

Tindera: “Wala kami ‘nun.”

Doray: “Oh, how about Meclizine Hydrochloride?”

Tindera: “Ano daw? Doray, uwi ka muna ineng at ipalista mo na lang sa lelang mo ang mga bibilhin at baka duguin pa ako sa’yo.”

‘Yun ay noong isang araw na pinabibili siya ng sardinas (hot and spicy) at Bonamine.

At ngayon ko na rin sasabihin sa inyo kung bakit umalis si Yaya Loring. Dahil kay Doray.

Doray: “Yeah-yeah, will you prepare me a glass of an opaque white fluid produced by cows, sheeps or goats?”

Yaya: “Ano ba ‘yun?”

Doray: “Oh nevermind. I’ll change my order. How about preparing me nutritious grain produced by a cultivated plant belonging to the grass family like corn or wheat?”

Yaya: (Tulala)

Doray: “Yeah-Yeah, I’m waiting.”

Yaya: “Uuwi na ako sa amin. Ang hirap mong kausap. Kaya nga ako namasukan bilang kasambahay dahil hindi ko kaya sa call center at heto ka, kung magsalita parang nagbabasa lang ng encyclopedia.” (Sabay pasok sa kwarto at nag-impake.)

Doray: “I want cereals. That’s all I’m asking. Yeah-yeah, come back!”

“Pipay, pinagpapraktisan mo na naman ‘yang kapatid mo sa pa-English-English mo. Ni hindi pa nga ‘yan nakakapagsalita. Mabuti pa turuan mo na lang magsulat ‘yan. Preschool na ‘di pa marunong magsulat ng one-to-ten.” Sigaw ni Inang Mom mula sa kusina.

Parang gusto kong i-explain sa kanya na hindi area ni Doray ang numerical world dahil nga ang expertise niya ay linguistic aptitude. Kung alam lang niya.

“Anong inuungot-ungot mo dyan kay Doray?”

“ Nothing, Mother. As in negative to the maximum highest zero. Null and void.” Malumanay kong sagot sa kanya habang karga-karga ko si Doray na nakabalot ng tuwalya.

Ako si Pipay. Big sistah ni Doray.

PIPAY SERIES Special (Serious) Episode PIPAY IN CAPTIVITY

PIPAY SERIES Special (Serious) Episode
PIPAY IN CAPTIVITY

Huli kong isinilid ang mga pantalon sa di-kalakihan kong bag. Halos pumutok na ang lalagyan nguni’t marami pa ang kailangan kong ma-impake. Nguni’t simbigat ng damdamin ko ang kasalukuyang panahon. Umuulan sa labas na may bahagya pang pagkidlat. Hindi kalakasan ang patak ng ulan na wari baga’y isang buong linggo bago pa ito tumila.

Maya-maya pa’y narinig ko ang papalapit na yabag. At kasunod nito ay ang langitngit ng pintong gawa lamang sa kawayan. Sabay sa kislap ng kidlat, naaninag ko ang mukha ng pumasok.

“Makoy…”, pangalan niya lang ang nasambit ko. Walang buhay ang kanyang mukha. Agad niyang binawi ang kanyang paningin sa aking mga mata.

Umupo siya sa gilid ng aking higaan at biglang kinuha ang isang panyo na kasama sa mga ililigpit ko pa. Hindi siya umiimik. Nakayuko at hawak-hawak ang panyo, sinisipat-sipat na waring hinahanapan ng mantsa o dumi.

“Aalis na ako. At pagdating ko sa amin, sasabihin ko sa kanila ang lahat ng kabutihang ginawa mo sa akin.”

Ito ang unang pagkakataon na ako lang ang nagsasalita sa aming dalawa. Naaalala ko pa noong unang araw ko bilang bihag ng kanilang grupo. Si Makoy ang naghahatid ng pagkain ko at bigla na lang magkukuwento ng kung anu-ano. Pinilipit niyang pangitiin at pasayahin ako. Nguni’t dahil na rin sa takot at pagkabalisa, iyak ng iyak lang ako sa sulok. Palagi niya akong inaaya na maglibot sa gubat. At dahil na rin sa kanyang likas na kabaitan, agad ko siyang nakagaanan ng loob.

Si Makoy ay kaisa-isang anak ng lider ng grupo, si Ka Dante. Magkasing-taong gulang kami – kapwa labindalawa.

Nabuo ang isang naiibang pagkakaibigan sa pagitan namin. Lumipas ang mga araw at hindi ko namalayang walong buwan na pala akong nasa liblib na gubat at bihag ng isang grupo ng mga rebelde. At sa bawat araw ko sa pagkakabihag, laging nandoon si Makoy.

“Makoy! May sakit ka ba? May singaw ba ang dila mo kaya di ka nagsasalita?” Tudyo ko sa kanya.

“Masaya ka naman dito hindi ba?” Halos pabulong niyang sabi. Binalingan niya ako at nagtagpo ang aming mga mata. Matigas ang kanyang mukha nguni’t malamlam ang kanyang bilugang mata.

“Oo naman. Nguni’t kailangan ko nang umuwi sa pamilya ko. Pagod na ang mga iyon sa kahahanap at kahihintay sa akin.” Marahan kong sagot. Bakas ang pagbalot ng lungkot sa aming dalawa.

“Pa’no naman ako?” Tanong niya habang nakatingin sa lupa. Basag at garalgal ang kanyang tinig.

“Huwag mo akong tanungin ng ganyan. Aaminin ko sa’yo na hindi ako lubusang masaya na sa wakas aalis na ako dito sa gubat. Marami rin akong maiiwan dito. Si Babe, ang alaga nating biik, huwag mong pabayaang gumagala lang. Si Mother Goose at ang kanyang mga inakay na pato, gawan mo ng magandang bakuran. Si Rose, lagi mong diligan. At lalo ka na, huwag kang matutulog na walang kulambo, baka magka-dengue ka.”

Saganang tumutulo ang mga luha ko habang ginagawa ko ang mga habiling ito.

Napatigil lang ako nang makita ko siyang umiiyak rin at idinidiin ang panyo sa kanyang mga mata.

“Sa tingin mo ba kaya ko pang gawin ang lahat ng mga iyon.” Tanong niyang nagpapaawa.

“Ano bang gusto mong gawin ko? Tumira ako dito at kalimutan kong may pamilya akong naghihintay sa akin?”

“Masaya ka naman dito hindi ba. Pamilya din tayong matatawag dito kasama sina Mother Goose, Babe at Rose.”

“Makoy, bahay-bahayan lang ang tawag doon!” Sigaw ko sa kanya sa katahimikan ng gabi. At maya-maya pa’y narinig naming nag-iingayan ang mga alaga naming baboy at pato.

“Matulog ka na. Maaga pa kayo bababa ng bundok bukas.”Halos pabulong niyang sabi habang nagpapahid ng mga luha.

“Kasama ka ba naming bababa?” Pahabol kong tanong sa kanya. Nilingon lamang niya ako at tuluyan na siyang lumabas. Masakit para sa kanya ang lahat ng ito.

Kinabukasan, nakita ko na lamang si Makoy na nakatayo sa labas ng bahay at karga-karga ang aming “anak” na si Babe. Sasama siya sa aming pagbaba kalong ang biik. Waring naiba ang kanyang damdamin sa mga bagay-bagay ngayong umaga. Pangiti-ngiti siya at bumalik ang kanyang kakulitan. Ayaw niya lang yata akong malungkot sa pag-alis.

Kaya naman, masaya akong humawak sa kanyang braso habang kalong niya ang biik na si Babe. Larawan kami ng isang masayang pamilya.

Habang pababa kami ng bundok, nalagpasan namin ang bahay-bahayang pinagtulungan naming itayo at linisin sa loob ng walong taon. Maiingay din naming nadaanan ang kural ng mga alagang pato namin ni Makoy.

Naisip ko lang. Ako, bihag ng grupo ni Ka Dante. Si Makoy, bihag ng maling kaisipan at pakikibaka ng mga rebelde. Kapwa kami bihag dito.

Tatlo’t kalahating oras kaming naglakad at naabot na namin ang lugar kung saan magaganap ang pagpapalaya sa akin. Nguni’t biglang nagsigawan ang mga tauhan ni Ka Dante. Sumunod pa ay umalingawngaw ang putok ng mga baril.

Namalayan ko na lang na yakap-yakap ako ni Makoy habang nasa gitna namin si Babe.

“Pipay, anumang mangyari ngayon dito, laging mong tatandaan na masaya akong nakilala kita. Lagi mong alalahanin na…”

Biglang nahinto siya sa pagsasalita at sabay kong naramdaman ang agos ng mainit at malapot na dugo na nagmumula sa dibdib ni Makoy.

“Pipay…malaya na tayo… Alagaan mo si Babe…” At dilat ang kanyang mga mata na nalagutan ng hininga.

Nais kong sumigaw nguni’t hindi ko maibuka ang aking bibig sa pagkagulat. Ang tanging naririnig ko na lamang ay ang palahaw ni Babe, na pumipiglas pa mula sa aking pagkakayap sa kanya.

“Cut! Cut! Naku, tumae na ‘yung biik sa bunganga ni Pipay. Alisin nyo na agad!”, sigaw ni Direk.

“Makoy, dapat hindi ka ngumingiti pagkatapos mo nang mabaril”. Baling niya kay Makoy.

“Kasi naman direk, dinidilaan po ng biik ang kili-kili ko. Nakakakiliti.”
“Oo naman, kasi naasiman nga sa kili-kili mo at hayun nasarapan sa pagdila. Ang baboy niya ‘di ba.”

Tawanan ang lahat.

“At ikaw naman Pipay, bakit hindi mo nai-deliver ‘yung ibang linya? Kumibot-kibot lang ‘yang ilong mo.”

“Kasi direk, nahahatsing po talaga ako sa amoy ng biik na ‘yan.”

“Sorry naman. Para ka lang lumagok nga ng chicken gravy sa tae ng biik kanina.”

Tawanan uli ang lahat. At nag-pack up ang buong production crew.

Ako si Pipay. Artista. Pa-autograph ka? Pumila ka muna.

A New Look at PIPAY (by Ms. Caroll Jane Perez)

Note: Literary Criticism, is not really criticizing a piece of literary work and judging it whether it is good or not, it is merely applying some tried and tested approaches to understanding a literary work, in this case, PIPAY better. I'm also not an expert on this but I hope this helps... I have include some definitions of the approaches to help you understand them better. ~ Caroll Jane Perez

BIOGRAPHICAL APPROACH
This approach states that a literary work cannot be separated from its author. There will always be pieces and parts of the author in his/her written work. It also states that to better understand the literary piece, it is also better to look at the life of the author.

Well, this one is easy enough. Due to the abundance of similarities between the lives and preferences of Kikay to Sir Anthony, for me, it is a safe conclusion that deny it as he may, HE (as in Sir Anthony) is PIPAY... There are of course, some differences to distract from that fact. However, the fear of snakes, the disgust of bullies, and the utter dislike for boyfriend-girlfriend relationships, these are some of the evidences that PIPAY is a REFLECTION of its writer.

MORAL APPROACH
This approach states that a literary work is written with a more serious purpose than just to entertain. A literary piece is written, first and foremost to teach a lesson.

Some people might frown at the first approach I've used, but I know for a fact that all of you will agree with this approach. Being a teacher, I guess our first motivation and If I can say, instinct, is to teach. No matter what we do, or whatever we produce, as teachers, we should always impart knowledge to students. If we look at this approach, this states that the author's initial motivation is to teach the readers a lesson through PIPAY's adventures and misadventures.

The readers might laugh out loud from what they read, but they will never forget the epiphanies PIPAY have in the end of each episode. One of the most recurring lessons, in the series is do not judge other people so easily as seen in PIPAY's victory as class president where she chose students with shadow teachers as opponents only to be surprised at their proficiency in English.

Also, at PIPAY's accident at her student teacher attempt where a girl choked on her bubble gum but she thought that she was just acting.There is also the PIPAY and McCoy's relationship which came into a very sad ending, and the epiphany there was really one of the author's advocacy.

FEMINIST APPROACH
The feminist approach has three stages, but for the purpose of this criticism, I will narrow it down to the feminist stage. This stage involves the author's or characters' attempt to protest against existing social standards and to protest against the oppression of minorities...

Well, because PIPAY is a girl who originated from a public school and transferred to a private school, her start in class is a rocky one. Her very first attempts at fitting in were very rocky and she didn't really get along with her classmates until the fourth episode.

There are many instances in the series where she really experienced the language barrier especially in her English and Chinese classes. Her attempt to break the barriers of the existing social standards of the school started when she really studied, or in her case, slept on her dictionary to learn more about English. Being the fighter that she is, she even nominated herself as president to make sure that in one way or another, she will matter in her class.

In a negative note, there is her disobedience in Sir Leo's policy which caused her a major heartbreak. Whether the readers like it or not, PIPAY's unconventional ways force them to look at themselves and see some of their practices and standards that were slowly but surely exposed to others.

SOCIAL APPROACH
This approach states that for us to really appreciate and understand a literary work, the reader must look at the social context of which the literary piece is written.

In the case of PIPAY, the series is best understood by the students, teachers, and the parents of the students who clearly know the practices and tradition of the setting of the story which is Philadelphia High School.

This is also the reason why some of the readers outside Philadelphia will probably have more trouble understanding some of the happenings in the story such as the presence of shadow teachers, the Chinese classes, and the student teaching program. Also, to understand PIPAY better, it is also very advantageous to take a closer look at the life of the Grade 6 students and teachers where the series is currently happening.


There are more approaches available where one can use it to understand a literary piece better. But for the sake of not over-criticizing this piece, I have limited it to four approaches... Hope it helps you to understand PIPAY and her world better.